Uwagi do planu ochrony rezerwatu Las Bielański
Ponieważ jutro mija termin składania do RDOŚ uwag do projektu planu ochrony rezerwatu przyrody „Las Bielański” [zobacz >>>], publikujemy jeszcze jeden materiał w tej sprawie. Tym razem są to obszerne wnioski naszego stowarzyszenia uzupełnione zdjęciami i dwiema ekspertyzami. Zachęcamy do lektury i wykorzystania uwag we własnych pismach [zobacz >>>].
Pismo do RDOŚ
Do: Pani Aleksandra Atłowska
Regionalny Dyrektor
Ochrony Środowiska w Warszawie
do dokumentu pt. Zarządzenie RDOŚ w Warszawie
w sprawie ustanowienia planu ochrony dla rezerwatu przyrody „Las Bielański”
W § 4. p 2. brakuje odniesienia do wartości społecznych i krajobrazowych, które z punktu widzenia celów utworzenia rezerwatu mają kluczowe znaczenie. Postulujemy dopisanie w p. 2 trzech podpunktów
7. utrzymanie istniejących i przywracanie utraconych wartości społecznych
8. utrzymanie istniejących i przywracanie utraconych wartości krajobrazowych
9. ograniczanie czynników negatywnie wpływających na wartości przyrodnicze, społeczne i krajobrazowe
Plan ochrony powinien uwzględniać nie tylko zapobieganie zmianom na gorsze, ale też naprawianie strat i przywracanie utraconych walorów, tym bardziej, że niektóre straty Las Bielański poniósł na skutek działań nie całkiem legalnych lub wręcz bezprawnych, czego w praworządnym państwie nie można akceptować.
W § 5. i w załączniku nr 3 do zarządzenia pominięto szereg istotnych zagrożeń wartości społecznych i wartości krajobrazowych. Postulujemy uzupełnienie załącznika nr 3 poprzez dodanie listy możliwych do identyfikacji już występujących lub spodziewanych zagrożeń wymienionych w poniższej tabeli.
lp. | Identyfikacja zagrożenia | Sposób eliminacji lub ograniczenia zagrożenia |
---|---|---|
1. | Negatywny wpływ substancji chemicznych stosowanych do zimowego utrzymania chodnika i jezdni | Zakaz stosowania chlorku sodu i innych substancji negatywnie wpływających na środowisko. Okresowe niezapowiedziane kontrole składu chemicznego błota pośniegowego na ulicy. |
2. | Negatywny wpływ substancji chemicznych wwożonych przez samochody spoza rezerwatu (sól drogowa, substancje ropopochodne) | Ograniczanie ruchu pojazdów silnikowych na ul. Dewajtis. |
3. | Negatywny wpływ na faunę emisji światła z latarń wzdłuż ul. Dewajtis. | Demontaż niższych lamp oświetlających obecny chodnik po płd-wsch stronie ul. Dewajtis. |
4. | Ograniczona dostępność i niedostateczna przepustowość ciągów pieszych wzdłuż ul. Dewajtis (będące skutkiem budowy chodnika po płd-wsch stronie ul. Dewajtis i nieudanej rekultywacji alei po płn-zach stronie ulicy) | – Likwidacja betonowego chodnika po płd-wsch stronie ul. Dewajtis. – Przywrócenie gruntowych alej pieszych po obu stronach ul. Dewajtis w postaci sprzed 2013 r. – Zmiana organizacji ruchu na ul. Dewajtis obejmująca fizyczne uspokojenie ruchu i preferencje dla pieszych i rowerzystów zgodnie z wytycznymi zawartymi w załączniku nr. 4. |
5. | Ograniczona dostępność na skutek niemożliwości przejścia na drugą stronę ul. Dewajtis na prawie całym odcinku od Marymonckiej do Kamedulskiej. | Zmiana pełnych wygrodzeń na taki typ zabezpieczenia, który nie stanowi bariery dla człowieka. |
6. | Negatywny wpływ ruchu pojazdów silnikowych i ich parkowania na środowisko, bezpieczeństwo pieszych i walory rekreacyjne (samopoczucie ludzi, hałas, zanieczyszczenia powietrza). | – Wprowadzenie środków technicznych i organizacyjnych ograniczających prędkość i natężenie ruchu oraz nielegalne parkowanie samochodów. – Nakaz stosowania progów spowalniających na całej szerokości jezdni (pełnych), działających na pojazdy o każdym rozstawie kół (w odróżnieniu od progów wyspowych). – Zalecenia dotyczące poprawy dostępności transportem rowerowym, zwłaszcza bezpieczne, monitorowane i zadaszone stojaki rowerowe. |
7. | Utrata wartości i walorów krajobrazowych będąca skutkiem budowy chodnika po płd-wsch stronie ul. Dewajtis | Likwidacja betonowego chodnika; alternatywnie – wymiana nawierzchni na naturalną, nieszkodliwą dla środowiska i harmonizującą z otoczeniem. |
8. | Ryzyko działań i stosowania rozwiązań i materiałów wpływających negatywnie na wartości krajobrazowe. | – Nakaz opiniowania przez architekta krajobrazu wszelkich inwestycji, remontów i zmian infrastruktury w obszarze rezerwatu oraz strefach oznaczonych symbolami: H, I. – Nakaz konsultacji społecznych poprzedzających projekt i realizację w/w przedsięwzięć. |
9. | Nadmierny, dokuczliwy hałas drogowy | – Fizyczne ograniczenie wjazdu ruchu zmotoryzowanego w ul. Dewajtis. – Instalacja ekranów dźwiękowych, nasadzenia roślinności tłumiącej hałas wzdłuż ulic, z których hałas drogowy przenika do rezerwatu, oraz – Ograniczenie na nich prędkości. |
10. | Nadmierny, dokuczliwy hałas lotniczy | Usunięcie cywilnego ruchu lotniczego znad terenu rezerwatu poprzez odpowiednie regulacje procedur (np. zmianę przebiegu tzw. kręgu nadlotniskowego np. na następujący przebieg ul.Maczka – trasa S8 do węzła Lazurowa i przecięcia bocznicy kolejowej i dalej nad linią kolejową do obecnego przebiegu w rejonie wsi Klaudyn.) |
W § 9. postulujemy dopisanie w p. 2 (dot. terenu rezerwatu) następujących podpunktów:
11. należy zlikwidować betonowy chodnik po płd-wsch stronie ul. Dewajtis i wprowadzić alternatywne środki techniczno-organizacyjne gwarantujące uspokojenie ruchu drogowego i bezpieczeństwo pieszych (np. strefa zamieszkania, szykany drogowe).
12. dopuszcza się możliwość wydzielenia ciągu pieszego z jezdni i ew. jej pobocza pod warunkiem zwężenia pasów ruchu do łącznej szerokości nie większej niż 5 metrów, ograniczenia prędkości do 20 km/h i zakazu ruchu pojazdów o masie powyżej 10 ton.
13. należy przywrócić gruntowe ciągi piesze po obu stronach ul. Dewajtis w postaci sprzed roku 2013.
14. należy zdemontować niższe lampy oświetlające obecny chodnik po płd-wsch stronie ul. Dewajtis.
15. należy wprowadzić środki techniczne i organizacyjne ograniczające ruch i nielegalne parkowanie samochodów.
16. należy wprowadzić korekty organizacji ruchu poprzez
a) Ustawienie znaku B-1 [zakaz ruchu] z tabliczką T-22 [nie dotyczy rowerów] oraz tabliczką „nie dotyczy uprawnionych służb” za najdalszym na wschód wjazdem na teren WMSD celem eliminacji ruchu pojazdów poniżej skarpy.
b) Ustawienie przy wjeździe w ul. Dewajtis znaku zakazu ruchu pojazdów o masie powyżej 10 ton.
17. należy usunąć cywilny ruch lotniczy znad terenu rezerwatu i jego otuliny (a najlepiej także z lotniska Babice EPBC) poprzez odpowiednie regulacje procedur, w tym zmianę przebiegu tzw. kręgu nadlotniskowego np. na następujący przebieg ul.Maczka – trasa S8 do węzła Lazurowa i przecięcia bocznicy kolejowej i dalej nad linią kolejową do obecnego przebiegu w rejonie wsi Klaudyn. Jeśli w/w zmiana kręgu okaże się niemożliwa, należy wyprowadzić szkolno-rekreacyjny ruch lotniczy z lotniska Babice EPBC na inne lotnisko.
18. należy zakazać stosowania do opróżniania koszy na śmiecie i innych drobnych prac porządkowych pojazdów silnikowych o masie własnej większej niż 700 kg, wjazd pojazdów cięższych i silnikowych do rezerwatu powinien być dopuszczony tylko w uzasadnionych sytuacjach, w warunkach dostatecznej twardości podłoża dla uniknięcia dewastacji.
19. Wykreślenie z załącznika nr 3. punktu „Niszczenie odnowień wprowadzonych wzdłuż ulicy Dewajtis, w miejscu zlikwidowanego przedeptu” w związku z koniecznością przywrócenia na tej trasie ruchu pieszego w pierwotnej formie.
20. Rozszerzenie opisu sposobu eliminacji zagrożenia „Parkowanie wzdłuż ulic Dewajtis i Kamedulskiej: (…) ograniczenie ruchu samochodowego na ulicy Dewajtis przez wprowadzenie elektronicznego systemu zliczania pojazdów, który będzie wpuszczał pojazdy tylko w przypadku istnienia wolnego miejsca na parkingu lub pobrania biletu czasowego, wymagającego wniesienia opłaty za wyjazd po przekroczeniu czasu ważności równego 15 minut.
Niektóre z w/w wniosków nie wymagają uzasadnienia, dla pozostałych przedstawiono je poniżej.
Ad 4, 11, 13
Zgodnie z projektowanym brzmieniem § 9. p 2. Na terenie rezerwatu: należy utrzymać dotychczasowy sposób przeznaczenia i użytkowania gruntów oraz należy utrzymać całość obszaru, jako wyłączony z możliwości lokalizacji wszelkiej nowej infrastruktury technicznej nie związanej z udostępnieniem i funkcjonowaniem rezerwatu.
Chodnik i oświetlające go lampy wykonano jesienią 2013 r., w trakcie prac na planem, w sposób sprzeczny z brzmieniem § 9. p 2. Infrastruktura ta nie ma związku z udostępnieniem i funkcjonowaniem rezerwatu i stanowi zmianę dotychczasowego
[do jesieni 2013 r.] sposobu przeznaczenia i użytkowania gruntów
.
Budowa chodnika na jednej z dwóch ścieżek gruntowych i związana z nią rekultywacja drugiej ścieżki wzdłuż ul. Dewajtis spowodowały daleko idące negatywne skutki, w tym istotne straty społeczne i krajobrazowe, które wymagają naprawienia.
Rekultywacja jednej ze ścieżek miała pełnić rolę kompensacji przyrodniczej wyrównującej stratę powierzchni biologicznie czynnej. Jak się okazało – kompensacja ta na skutek zaniedbań inwestora okazała się całkowicie nieskuteczna, de facto więc strata środowiskowa nie została skompensowana, co stanowi naruszenie art. 15 ust. 3 p.2 u.o.p. uzależniającego wydanie zezwolenia na odstępstwa od zakazów, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 1, 3, 5, 6, 15, 18, 20 tej ustawy, właśnie od zagwarantowania kompensacji przyrodniczej. Jej brak musi więc zostać uzupełniony ze względu na konieczność ochrony wartości przyrodniczych i praworządności.
Jedną z najistotniejszych wartości społecznych rezerwatu była dostępność dwóch szerokich i atrakcyjnych krajobrazowo alei spacerowych wzdłuż ul. Dewajtis, a przy tym możliwość poruszania się pieszo także po jezdni (przy oznakowaniu „uwaga piesi”, ograniczeniu prędkości i fizycznym uspokojeniu ruchu w formie progów spowalniających). W/w ciągi mogły obsłużyć znaczny i zróżnicowany ruch, zarówno rekreacyjny jak i komunikacyjny (do uczelni czy kościoła). Ich liczba i duża szerokość pozwalała współistnieć bez problemu różnym użytkownikom, od matek z wózkami i osób starszych, po biegaczy, narciarzy biegowych czy rowerzystów. Obecnie wszystkie te grupy mają do dyspozycji tylko jeden chodnik dwumetrowej szerokości, który nie jest w stanie obsłużyć szczytowych natężeń ruchu. Ponieważ w tłumie pieszych nie da się biegać, wiele osób wybiera do biegania sąsiednią alejkę albo kieruje się jeszcze głębiej w las, co wzmaga antropopresję na rejony, które powinny być przed nią chronione. Jedyny wąski chodnik skutkuje dyskomfortem, konfliktami i zagrożeniami (np. przy ruchu rowerów – na chodniku nadal prowadzi szlak rowerowy, a nawet po jego skasowaniu dorośli z dziećmi poniżej 10 lat będą mogli legalnie jechać tam rowerem).
Dla zilustrowania wagi i skali problemu załączamy dokumentację fotograficzną (zał. nr 1) z przykładami wykorzystania przez pieszych zarówno ścieżki północnej przed jej zaoraniem (fot. 13), jezdni przed jej odgrodzeniem (fot. 12), jak i obecnego chodnika (fot. 14-16). GDOŚ i inwestor zaniechali wykonania jakichkolwiek pomiarów ruchu, które powinny być podstawą oszacowania parametrów ciągów pieszych. Nawet jednak wyrywkowe obserwacje gości tłumnie odwiedzających rezerwat powinny uzmysłowić tym podmiotom, że chodnik dwumetrowej szerokości nie zdoła obsłużyć potoków pieszych, które wcześniej miały do dyspozycji jezdnię i dwie alejki o szerokości 3-5 metrów. Ścisk panujący obecnie na chodniku (fot. 14-16) tłumaczy silną presję na korzystanie z alternatywnej ścieżki po drugiej stronie jezdni (fot. 1-8), niweczącą założenia kompensacji (co jest równoznaczne z niedopełnieniem ustawowego obowiązku).
Zastąpienie dwóch szerokich alei i pobocza jednym dwumetrowym chodnikiem spowodowało skumulowanie na tej wąskiej przestrzeni całego ruchu (pieszych, rowerków dziecięcych, wózków), poprzednio rozłożonego na jezdni i dwóch alejach. Wzrosło więc zatłoczenie (co widać na załączonej dokumentacji fotograficznej fot. 14-16), niekiedy tak bardzo, że poruszanie się wzdłuż ul. Dewajtis traci wszelkie cechy rekreacji, odpoczynku i kontaktu z przyrodą, upodabniając się do przeciskania przez ruchliwe centrum miasta po betonie. Oznacza to utratę wartości społecznych, które trzeba przywrócić.
Samorządy reprezentujące mieszkańców Bielan w piśmie do prezydent Warszawy z 26.11.2013 r. [zobacz >>>] (kopia w załączeniu, zał. nr 2) protestują przeciwko likwidacji przyjemnych i bezpiecznych alejek po obu stronach ulicy Dewajtis (…). Z alejek tych korzystali licznie od kilkudziesięciu lat Mieszkańcy Bielan i inne osoby (…). Nagła likwidacja alejek bez konsultacji z mieszkańcami, świadcząca o ich lekceważeniu, jest wielką krzywdą zwłaszcza dla osób starszych.
Opisane wyżej straty społeczne są następstwem zupełnie nieprzemyślanych działań burmistrza Bielan, które należy traktować jako pogwałcenie § 12. p. 3. Zarządzenia Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z 23 stycznia 1973 r. w sprawie uznania Lasu Bielańskiego za rezerwaty przyrody [zobacz >>>] w celu zachowania jego wartości społecznych i krajobrazowych
. Straty te bezwzględnie wymagają naprawienia.
Ad 4, 7, 13
Argumentem za usunięciem kostki bauma z ciągu pieszego są także względy bezpieczeństwa. Specjalista zajmujący się diagnostyką nawierzchni podaje w wywiadzie dla dziennika Metro, że z racji licznych zagłębień i przerw nawierzchnia z kostki akumuluje duże ilości wody, która po przymrozku tworzy niebezpieczną pokrywę lodową (całość wywiadu dostępna pod adresem
metrocafe.pl/metrocafe/1,145523,13323645,Krolowa_polskich_nawierzchni__czyli_sliska_tajemnica.html )
Ad 5
Przez dziesiątki lat piesi mieli mogli swobodnie przekraczać ul. Dewajtis na całym odcinku od Marymonckiej do Kamedulskiej. Do ulicy dochodzą nadal poprzeczne ścieżki, których użyteczność znacząco spadła po ustawieniu bariery w postaci pełnych wygrodzeń. Mamy w tym przypadku do czynienia z utratą kolejnej wartości społecznej – sztuczną i niczym nie uzasadnioną restrykcją nałożoną na pieszych w efekcie braku konsultacji społecznych i działania metodą faktów dokonanych z pominięciem potrzeb użytkowników Lasu. Trzeba podkreślić, że ruch pojazdów na ul. Dewajtis powinien być maksymalnie uspokojony z oczywistych względów. W poprzednich latach obecność pieszych na jezdni powodowała większą uwagę kierowców i ostrożniejszą jazdę, z korzyścią także dla przyrody. Obecne ogrodzenie szczelnie izolujące samochody od pieszych niemal jak na trasie szybkiego ruchu, oddziałuje na podświadomość kierowców jako zachęta do przejęcia całej drogi na własność, co może powodować zachowania niekorzystne dla pieszych i zwierząt.
Ad 6
Nieszczelność ustawionych wzdłuż drogi wygrodzeń sprawia, że nadal dochodzi do nielegalnego parkowania samochodów, ze szkodą dla roślinności i bezpieczeństwa pieszych (fot. 9-11), mimo że w sentencji decyzji GDOŚ zezwalającej na budowę chodnika stwierdzono, że ustawione zostaną po obu stronach ul. Dewajtis drewniane wygrodzenia, uniemożliwiające parkowanie pojazdów na poboczu
.
Ad 7, 11
Konieczność likwidacji betonowego chodnika po płd-wsch stronie ul. Dewajtis wynika również z ochrony wartości krajobrazowych.
Wykonany z betonowej kostki fazowanej, wbrew propozycji RDOŚ, aby chodnik był wykonany wyłącznie z materiałów naturalnych
(w piśmie WPN-I.6205.196.2012.AZ z 10 września 2012 r.) i wbrew dostępnym technologiom (np. Hansegrand użyta na wielu obszarach cennych kulturowo czy krajobrazowo, więcej http://www.hansegrand.pl/Realizacje) ewidentnie narusza walory krajobrazowe.
Uzyskaliśmy opinię Katedry Architektury Krajobrazu SGGW (kopia w załączeniu, zał. nr 3), z której wynika, że obiekt ten narusza Zarządzenie w sprawie uznania Lasu Bielańskiego za rezerwat przyrody [zobacz >>>]. Autor opinii, członek SARP, Polskiej Rady Architektury i Towarzystwa Urbanistów Polskich, wskazuje, że wartościami chronionymi na tym obszarze są m.in. wartości kulturowe. Obiektem kulturowym jest opiniowana droga dla pieszych, która jest istotnym elementem tożsamości miejsca, o dużym znaczeniu nie tylko dla Warszawy, ale także ogólnie dla obrazu poziomu kultury materialnej Polski. Drogę wykonano w formie naruszającej wartości, które (…) powinny być chronione. Kostka, w tej formie, przeznaczona jest dla obiektów przemysłowych. Nie powinna być stosowana w ogólnie dostępnej przestrzeni publicznej. Tu została użyta na nawierzchnię ścieżki leśnej, w rezerwacie o wysokiej randze przyrodniczej i kulturowej, co świadczy o braku elementarnych kompetencji osób, które podjęły tę decyzję.
Odczucia te podziela większość odwiedzających dając liczne wyrazy zdegustowania „betonem w rezerwacie”.
Ad 10, 17
Eliminacja szkoleniowego i sportowego cywilnego ruchu lotniczego znad obszaru rezerwatu jest bezwzględnie konieczna z następujących względów:
Intensywny i okresowo nieznośny hałas lotniczy emitowany do rezerwatu przyrody Las Bielański z kręgu nadlotniskowego lotniska Babice odbiera temu obszarowi walory wypoczynkowe, a więc pozbawia go wartości społecznych, które na terenie Lasu Bielańskiego podlegają ochronie zgodnie § 12. p. 3. Zarządzenia Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z 23 stycznia 1973 r. [zobacz >>>]
Omawiany hałas narusza ustawowy zakazu zakłócania ciszy w rezerwatach (art. 15 ust. 1 pkt 20 ustawy z 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody)
Lotnisko Babice założono bez decyzji środowiskowej, jego wpływ nie był poddany żadnym ocenom oddziaływania na środowisko, a jakość i rzetelność pomiarów hałasu pozostawia wiele do życzenia. Skala ruchu lotniczego systematycznie rośnie od wielu lat, piloci nagminnie łamią obowiązujące procedury instrukcji operacyjnej lotniska. Tym samym obecna sytuacja jest sprzeczna z zasadą przezorności zawartą w art. 6. p. 2. Ustawy Prawo ochrony środowiska.
Ad 16 a.
Bardzo często obserwuje się przypadki zjeżdżania samochodów ze skarpy wiślanej, aż do ul. Pergaminów i nad Wisłę, co nie ma uzasadnienia, jest sprzeczne z intencją dotychczasowego oznakowania i z funkcją terenu, więc powinno być wyeliminowane.
Ad 16 b.
Ulica Dewajtis jest zupełnie nieprzystosowana do ruchu tirów, autobusów i innych pojazdów dużych rozmiarów ze względu na niewystarczającą szerokość, ciasne wyłukowania, progi spowalniające i brak możliwości zawracania. Ruch i manewrowanie takich pojazdów często odbywa się z użyciem trawników i ścieżek na poboczach, co nie powinno mieć miejsca. Zaopatrzenie i obsługa obiektów edukacyjnych i sakralnych może odbywać się pojazdami mniejszych rozmiarów.
Ad 18
Obecne stosowanie do opróżniania koszy na śmiecie i innych drobnych prac porządkowych półciężarowych pojazdów silnikowych jest sprzeczne z ustawowym zakazem ruchu samochodowego w rezerwatach, nie ma uzasadnienia praktycznego i powoduje liczne negatywne skutki. Nic nie stoi na przeszkodzie, aby drobne czynności porządkowe wykonywać nawet przy pomocy ręcznych wózków, riksz czy małych, lekkich pojazdów z napędem elektrycznym.
Ad 20
Popieramy w pełni planowane wprowadzenie elektronicznego (bezobsługowego) systemu kontroli wjazdu w ul. Dewajtis nadającego właściwy sens istniejącemu tam od kilkunastu lat znakowi zakazu ruchu, będącemu dotychczas zupełną fikcją.
Opis wymaga uzupełnienia z uwagi na konieczność umożliwienia wjazdu na krótki czas (tzw. ang. kiss & ride) dla kierowców dowożących uczniów, studentów, przesyłki kurierskie itp. Czas ważności równy 15 minut podano orientacyjnie. Wymaga on ustalenia drogą analiz i konsultacji z zainteresowanymi podmiotami, podobnie jak wysokość opłaty i jej uzależnienie od czasu przebywania pojazdu w strefie ograniczonego ruchu. Pobrany na rogatce bilet wjazdowy powinien po dojechaniu na miejsce otwierać wjazd na część parkingu o dużej rotacji przewidzianą dla gości krótkoterminowych.
Ad 4, 6, 9, 15, 20
W zakresie postulowanych w w/w punktach zmian organizacji ruchu Stowarzyszenie opiera się na ekspertyzie (przekazujemy w załączeniu zał. nr 4), którą opracował dr inż. Tadeusz Kopta, rzeczoznawca Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Komunikacji w zakresie dróg i węzłów drogowych, a ponadto rzeczoznawca Ministra Środowiska w zakresie ochrony powietrza i biegły sądowy w zakresie budownictwa lądowego, infrastruktury komunikacyjnej, były z-ca naczelnika Wydziału Studiów GDDKIA w Krakowie, autor wielu studiów i projektów komunikacyjnych oraz planów miejscowych.
Zakres „Analizy możliwości poprawy dostępności obiektów zlokalizowanych na terenie Lasu Bielańskiego od strony ul. Marymonckiej przy minimalizacji wpływu na środowisko” obejmuje całościowe spojrzenie na problemy komunikacyjne wskazanego obszaru i różne grupy użytkowników. Opinia wypełnia długoletnie braki w tym zakresie, gdyż niestety żaden podmiot (mimo planowanych i dokonanych poważnych ingerencji infrastrukturalnych, które powinny mieć solidne podstawy badawcze i analityczne) nie dokonał podobnej analizy różnych wariantów organizacji ruchu, różnych form transportu i ich potrzeb, z uwzględnieniem specyfiki miejsca, aspektów przyrodniczych, społecznych, krajobrazowych, historycznych i kulturowych.
Dr inż. Tadeusz Kopta rozważył siedem rożnych racjonalnych wariantów organizacji ruchu na ul.Dewajtis (podsumowanie w punkcie 10) i jako najwłaściwszy i najprostszy w realizacji zarekomendował wprowadzenie na całej ul. Dewajtis strefy zamieszkania (p.11), co osiąga się jedynie montażem znaków drogowych. Na uwagę zasługuje znikomy koszt takiego rozwiązania.
W punkcie 9.1. opinii dr T. Kopta przytacza przykład strefy staromiejskiej w Krakowie dowodząc możliwość reglamentacji ruchu pojazdów na ul. Dewajtis
W/w opracowanie obala tezę o rzekomym braku alternatywnych rozwiązań dla obecnego chodnika i tym samym uzasadnia w pełni postulat przywrócenia obu naturalnych, gruntowych ciągów pieszych istniejących wzdłuż ul. Dewajtis przez dziesięciolecia, których likwidacja stanowi dotkliwą stratę dla lokalnej społeczności i wręcz krzywdę, jak to ujęto w piśmie samorządów z 26.11.2013 (zał. nr 2)
Ponadto Stowarzyszenie podtrzymuje wnioski i uwagi do planu zawarte w piśmie z 21 grudnia 2011 r. (znak BIL-11-0002-01) [zobacz >>>].
Załączniki:
1. dokumentacja fotograficzna (18 opisanych zdjęć – patrz niżej).
2. kopia pisma samorządów bielańskich [zobacz >>>] do prezydenta Warszawy z 26.11.2013 r.
3. opinia Katedry Architektury Krajobrazu SGGW na temat zastosowania fazowanej kostki betonowej do budowy chodnika wzdłuż ul. Dewajtis.
4. opinia rzeczoznawcy Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Komunikacji z analizą wariantów alternatywnych prowadzenia ruchu wzdłuż ul. Dewajtis.
Dokumentacja fotograficzna
I Dowody konieczności przywrócenia alei dla pieszych po płn-zach stronie ul. Dewajtis
Fot. 1 Ruch pieszy na alejce, którą GDOŚ nakazał zrekultywować. (październik 2014)
Na drzewie po lewej widać oznakowanie szlaku pieszego.
Na gruncie brak jakichkolwiek roślin, mimo że ich nasadzenie było istotą kompensacji.
Fot. 2 Ruch rowerów na alejce, którą GDOŚ nakazał zrekultywować (październik 2014).
Fot. 3 Mężczyzna z wózkiem na alejce, którą GDOŚ nakazał zrekultywować (styczeń 2015). Na dalekim planie przystanek przy ul. Marymonckiej. Brak jakichkolwiek wygrodzeń uniemożliwiających wejście na ścieżkę.
Fot. 4 Biegacz i inne osoby w tle na w/w alejce (styczeń 2015).
Fot. 5 Biegacz i inne osoby na w/w alejce (wrzesień 2014).
Fot. 6 Grupa pieszych na w/w alejce (marzec 2015).
Fot. 7 „Nordic walking” na w/w alejce (listopad 2014).
Fot. 8 Brak wygrodzeń uniemożliwiających wejście na ścieżkę, oznako
wanie szlaku (październik 2014).
II Nieskuteczność zapobiegania nielegalnemu parkowaniu
Fot. 9 Przerwa w wygrodzeniu i samochód naruszający zakaz (październik 2014).
Fot. 10 Skutki zachowań z poprzedniego zdjęcia – zniszczony trawnik, widoczne ślady opon. (styczeń 2015).
Fot. 11 Masowe parkowanie na nieszczelnie wygrodzonej ścieżce i trawniku (październik 2014).
II Niewystarczająca przepustowości wykonanego chodnika względem okresowych natężeń i rodzajów ruchu
Fot. 12 Naturalne zachowanie grup pieszych korzystających z jezdni ul. Dewajtis (wrzesień 2013)
Fot. 13 Intensywny ruch na alejce po płn. stronie ul. Dewajtis, którą nakazano zlikwidować (2005 r.).
Fot. 14 Na obecnym chodniku przy ul. Dewajtis spotyka się wiele wózków i rowerków dziecięcych.
Fot. 15 Intensywny ruch pieszych na obecnym chodniku przy ul. Dewajtis w dniu wolnym od pracy.
Fot. 16 Rodzina na rowerach na zatłoczonym chodniku przy ul. Dewajtis