NFOŚIGW – uwagi do spalarni
Uwagi do wniosku nr 753/1997 Zarządu Miasta Stołecznego
Warszawy: „Budowa zakładu unieszkodliwiania stałych odpadów komunalnych”,
zgłoszone przez Pawła Głuszyńskiego
na posiedzeniu Rady Nadzorczej Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i
Gospodarki Wodnej w dn. 30.11.1998.
Wniosek nie spełnia kryteriów formalnych i jest niezgodny z uchwałą Rady
Nadzorczej nr 33/97 w sprawie „Zasad udzielania i umarzania pożyczek…” (I.
par. 3, pkt 1.).
Środki NFOŚiGW mają być zaangażowane przed uzupełnieniem niezbędnych
dokumentów (harmonogram rzeczowo-finansowy) oraz wymaganych ustawą o
ochronie i kształtowaniu środowiska urządzeń (oczyszczanie
ścieków / kanalizacja, składowanie pozostałości z procesu spalania etc.)
Brak wskazań dla składowania pozostałości z procesu spalania odpadów –
rozporządzenie ministra ochrony środowiska, zasobów naturalnych i leśnictwa
z dnia 24 grudnia 1997 r. (Dz. U. 1997 r. Nr 162 poz. 1135) w sprawie
klasyfikacji odpadów definiuje te odpady jako niebezpieczne (grupa 19, poz.
1901), a jako takie muszą być składowane na specjalistycznym składowisku;
wiąże się to ze znacznym zwiększeniem kosztów operacyjnych zakładu.
W dokumentacji wniosku nie podano precyzyjnej informacji o możliwość
osiągnięcia pożądanego efektu ekologicznego inwestycjami charakteryzującymi
się niższą kapitałochłonnością i niższymi kosztami operacyjnymi.
Dotyczy to przede wszystkim programu zwiększenia stopnia recyklizacji
surowców wtórnych, przygotowanym przez Zakład Oczyszczania Miasta i
przyjętym uchwałą Zarządu Miasta Warszawy w 1997r.
Program ten zakłada:
– ograniczenie liczby odpadów komunalnych do 2000 r. o 42 tys. ton (7,9%), a docelowo w 2010r. o 141 tys. ton (26,6%);
– sukcesywne wprowadzanie trójpojemnikowego modelu pozysku odpadów komunalnych oraz zbiornic odpadów niebezpiecznych we wszystkich dzielnicach Warszawy;
– budowę 4 stacji segregacji odpadów oraz 3 kompostowni odpadów organicznych;
– intensywny program promocji systemu i edukacji mieszkańców.
Koszt realizacji programu do 2000 roku miał wynieść 75,6 mln zł.
Koszt budowy ZUSOK Zabraniecka ma wynieść najmniej 168 mln zł, w tym
samej spalarni odpadów pow. 130 mln zł. Zakładana wydajność spalarni ma
wynieść 58 tys. ton.
Porównanie nakładów i wydajności systemów i obiektów utylizacji odpadów.
Koszty utylizacji 1 tony odpadów w poszczególnych systemach i obiektach.
Z powyższych danych wynika iż efekt ekologiczny w spalarni odpadów
ZUSOK w stosunku do programu selektywnej zbiórki uzyskuje się blisko
dwukrotnie większymi nakładami finansowymi (zapewne jeszcze
większymi w przypadku precyzyjnego zbilansowania tej części
inwestycji).
Projektowane i istniejące zakłady utylizacji odpadów w Warszawie
Zakład | Wydajność roczna |
---|---|
Kompostownia Radiowo | 135 tys. ton |
Projektowany zakład Łubna II (nowoczesne składowisko, sortownia, kompostownia) | 340 tys. ton |
Planowana kompostownia przy ul. Zabranieckiej | 70 tys. ton |
Ogólem wydajność zakładów utilizacji bez spalarni | 535 tys. ton |
Szacowana liczba odpadów ok. 2000 r. | 530 tys. ton |
Powyższe dane nie uwzględniają masy odzyskanych surowców wtórnych, a więc
części odpadów, które nie trafią na składowisko, ani do zakładów
kompostowania. Około 35% odpadów wyselekcjonowanych w kompostowniach (tzw.
balast) trafi na składowisko.
Dotychczasowa praktyka finansowania inwestycji związanych z
zagospodarowaniem odpadów w Warszawie pokazuje, że Zarząd Miasta kieruje
większość środków na budowę ZUSOK Zabraniecka i ograniczył do minimum
finansowanie selektywnej zbiórki odpadów – mimo bardzo pozytywnych jej
rezultatów. Podobna sytuacja wystąpi w najbliższych latach: na rozwój
systemu selektywnej zbiórki nie przewidziano odpowiednich funduszy.
Paweł Głuszyński, przedstawiciel Pozarządowych Organizacji Ekologicznych w Radzie Nadzorczej
NFOŚiGW
Wniosek został zaakceptowany przez Radę 8 głosami, przy jednym przeciw i jednym wstrzymującym się.