Niderlandy chwalą się najwyższym udziałem transportu rowerowego w strukturze rodzajowej podróży i najszerszym zakresem know-how na ten temat. Słyną z infrastruktury rowerowej najwyższej jakości. Od połowy lat 90. to właśnie tam powstają powszechnie uznawane wytyczne co do projektowania i utrzymywania infrastruktury dla rowerów. Do najpopularniejszych zbiorów takich wskazówek należą publikacje organizacji standaryzacyjnej CROW, która opracowała wzorcowy program oparty na pięciu wymogach stawianych infrastrukturze rowerowej [czytaj więcej >>>].

Organizacja CROW co kilka lat aktualizuje swoje szczegółowe wytyczne (np. w roku 2022 wskazano, że jednokierunkowa droga dla rowerów powinna mieć 230 cm szerokości, a nie 150 cm jak pisano w latach 80. i 90.). Jednak główne zasady się nie zmieniają. Zadajmy sobie pytanie: czy w polskich warunkach wszystkie drogi dla rowerów charakteryzuje już spójność, bezpośredniość, bezpieczeństwo, wygoda i atrakcyjność? Raczej nie.

Dlatego nadal jedną z ponadczasowych i podstawowych lektur na temat jakości infrastruktury dla rowerów jest podręcznik projektowania „Postaw na rower”, wydany w 1999 r. przez Zarząd Główny Polskiego Klubu Ekologicznego w ramach projektu „Miasta dla rowerów“ (tłumaczenie: Pracownia Edukacji). To polskie tłumaczenie opracowania CROW „Sign up for the Bike” z 1993 roku, które prawdopodobnie jest cytowane najczęściej na świecie.

Z racji różnic w innych przepisach prawa, zawarte w nim zalecenia nie zawsze mogą być wprost zastosowane przy projektowaniu polskich tras rowerowych. Jednak podręcznik pokazuje szerokie, systemowe i precyzyjne podejście holenderskich inżynierów do tematu. Jest próbą zobiektywizowania kryteriów, jakim musi sprostać poprawnie projektowana i wykonywana infrastruktura rowerowa.