Sposoby na usprawnienie ruchu w mieście
Publikacja praktyczna
Dobre praktyki charakteryzują się tym, że są dobre – bo są praktyczne. Ich głównym mankamentem jest zazwyczaj fakt, że są praktykowane zbyt rzadko. Aby ułatwić ich rozpowszechnianie, przygotowaliśmy publikację Bezpieczna i zrównoważona mobilność. Sposoby na usprawnienie ruchu w mieście.
Przedstawione w publikacji rozwiązania służą wszystkim uczestnikom ruchu, nawet te, które adresowane są bezpośrednio do poszczególnych grup (pieszych, rowerzystów,
pasażerów komunikacji miejskiej). Pasażer był bowiem przed chwilą pieszym, przez co ułatwienie przejścia przez ulicę stanowi działanie na rzecz poprawy konkurencyjności komunikacji zbiorowej. Podobnie rowerzysta po zejściu z roweru staje się pieszym; może też korzystać z roweru w celu dojazdu do tramwaju lub autobusu. Z kolei rozwiązania
służące ułatwieniu ruchu rowerowego na jezdni przyczyniają się do uspokojenia ruchu, co poprawia warunki ruchu pieszego. Niemniej, w celu uporządkowania struktury publikacji, przykłady zostały podzielone na ogólne (adresowane bezpośrednio do wszystkich uczestników ruchu) oraz dotyczące bezpośrednio poszczególnych ogniw łańcucha podróżą (pieszego, rowerowego i komunikacji zbiorowej).
Dla wszystkich
Równoważeniu interesów różnych grup uczestników ruchu na ulicach lokalnych mają służyć m.in. woonerfy, czyli ulice do życia.
Również most tramwajowo-rowerowo-pieszy w Bydgoszczy ułatwia komunikację wszystkimi przyjaznymi dla miasta sposobami przemieszczania się, pozwalając pokonać barierę w postaci rzeki bez ryzyka zwiększenia natężenia ruchu samochodowego. Z kolei strefy Tempo 30 umożliwiają pogodzenie interesów kierowców i innych użytkowników dróg, poprawiając bezpieczeństwo i warunki ruchu.
Dla pieszych
Działania adresowane do pieszych mają pozornie charakter punktowy, lecz ich stosowanie jako domyślnych służy poprawie warunków ruchu w całym mieście.
Jest to przykład projektowania uniwersalnego, tj. stwarzającego dogodne warunki podróży dla każdego, niezależnie od wieku, sposobu poruszania się, ilości bagażu itp. Innym przykładem projektowania uniwersalnego jest zastępowanie przejść podziemnych naziemnymi, co przedstawiono na przykładzie Wrocławia, oraz stosowanie automatycznej detekcji pieszych na skrzyżowaniach, czego pierwsze przykłady pojawiły się w Warszawie [zobacz >>>].
Dla rowerzystów
Poprawie ruchu rowerowego, jak też ogólnego bezpieczeństwa ruchu drogowego służy przekształcanie ulic jednokierunkowych w dwukierunkowe dla rowerów oraz sytuowanie stojaków na wlotach skrzyżowań w miejscach, gdzie rowerzyści korzystają z jezdni.
Dla pasażerów
W zakresie infrastruktury przystankowej przedstawiono dwa przykłady z Warszawy. Pierwszym jest wspólny przystanek autobusowo-tramwajowy umożliwiający oczekiwanie na oba środki transportu i przesiadki między nimi w jednym miejscu.
Drugim – obustronne dojście do przystanku, co usprawnia wymianę pasażerów i poprawia dostępność przystanków, a przy okazji może pozwolić na przyspieszenie komunikacji zbiorowej.
Dobre praktyki w praktyce
Wszystkie te rozwiązania przyczyniają się do stworzenia systemu komunikacyjnego sprzyjającego trwałemu rozwojowi miasta, zarówno pod względem społeczno-gospodarczym, jak i jakości środowiska. Najlepsze skutki przynosi ich wdrażanie jako części szerszego planu mobilności zgodnego z zasadami trwałego i zrównoważonego rozwoju (unormowanego prawnie jako SUMP – sustainable urban mobility plan
), tak by uniknąć dysonansów, np. w postaci równoległej rozbudowy infrastruktury zwiększającej natężenie ruchu samochodowego i obniżającej skuteczność działań na rzecz promocji transportu zbiorowego i niezmotoryzowanego [zobacz >>>].
Pobierz publikację
Bezpieczna i zrównoważona mobilność. Sposoby na usprawnienie ruchu w mieście: