Polityka MFW w Afryce

Jako ekonomista nie mogę z czystym sumieniem poprzeć
polityki Banku Światowego – Ravi Kanbur, który przygotował
doroczny Raport o Światowym Rozwoju na szczyt w Pradze.

Szczyt MFW i BŚ w Pradze odbywał się pod cynicznym hasłem walki z biedą.
Cynicznym dlatego, że to nie kto inny jak MFW, BŚ i WTO tę biedę powodują.
Cała pompa i hałas o zmniejszeniu biedy i wzroście są niczym innym, jak
niesławnymi od dwudziestu lat strukturalnymi programami dostosowawczymi, pod
inną nazwą – mówi Alicja Dvorska z INPEGu – to nie jest darowanie długów,
lecz próba odzyskania coraz silniej kwestionowanej wiarygodności.

Ogłoszona redukcja długów najbardziej zadłużonych krajów spowoduje, że
będą płaciły mniej, ale tak dużo jak tylko są w stanie. Mozambik, na
przykład, będzie nadal musiał przeznaczać na spłatę zadłużenia 40% swoich
przychodów, to jest ponad 3 razy więcej niż wydaje na edukację i zdrowie
razem. Tymczasem w Mozambiku 80% kobiet nie umie czytać, a 60% populacji nie
jest objęte nawet podstawową opieką medyczną.

Wizerunek Afryki biednej, głodującej, wymagającej pomocy, pozwala na
dalszą eksploatację naszego kontynentu – mówi Marie Shaba, przewodnicząca
Związku Organizacji Pozarządowych Tanzanii – Pod pozorem pomocy
organizacje międzynarodowe w rodzaju MFW mogą prowadzić swoją szkodliwą
politykę, wyłudzając zresztą na jej finansowanie pieniądze zachodnich
podatników.

Polityka MFW uzależnia samowystarczalne niegdyś kraje od technologii,
nasion, chemii, paliw i rynków zbytu należących do transnarodowych
korporacji. I to do nich w efekcie trafia „pomoc”. To one przejmują nowe
rynki zbytu, kosztem lokalnych gospodarek.

Strukturalny program dostosowawczy, jaki realizuje MFW w Tanzanii,
spowodował zlikwidowanie dotacji do nasion, przy jednoczesnym wspieraniu
upraw eksportowych, oraz reformę rolną, w wyniku której znaczne tereny rolne
zostały wykupione przez korporacje. Obecnie wielu tanzańskich chłopów nie
posiada ziemi. Z powodu gwałtownego rozwoju upraw eksportowych, spadła
produkcja żywności na lokalny rynek i wzrosły jej ceny. Ponieważ podobna
polityka jest prowadzona w całej Afryce, spadają ceny na eksportowane płody.
Na „pomocy” MFW skorzystały głównie zachodnie koncerny, zyskując tani
surowiec i wzrost produkcji, kosztem mieszkańców, którzy tracą pracę, ziemię
i tanie źródła żywności.

Po trzech latach od wprowadzenia programu dostosowawczego w Zimbabwe w
1991 roku, ograniczono wydatki na szkolnictwo podstawowe o 29%, zastępując
je opłatami, co dramatycznie zmniejszyło liczbę uczniów. Wydatki na służbę
zdrowia spadły o 34%, a liczba kobiet umierających w czasie porodu podwoiła
się. Drastycznie zredukowano także wydatki na zapobieganie AIDS – edukację,
dystrybucję prezerwatyw, opiekę medyczną. Obecnie każdego dnia na AIDS
umiera w Zimbabwe ponad tysiąc osób.