Dopasowanie do warunków
Nie zawsze warto budować wydzieloną ścieżkę rowerową. Ma ona uzasadnienie na ulicach z intensywnym, szybkim ruchem samochodowym (prawy obszar na wykresie). Na ulicy o średnim natężeniu ruchu lepszym rozwiązaniem mogą być pasy dla rowerów na jezdni, a przy zdecydowanie mniejszym natężeniu pobocza (środkowy ukośny obszar na wykresie). Na mało uczęszczanej ulicy lokalnej odrębna droga dla rowerów staje się zbędna. Wystarczy przyjaźnie dla roweru uspokoić ruch na jezdni (lewa część wykresu).
Zasady separacji zilustrowane tym wykresem wypracowali holenderscy i duńscy inżynierowie. Ich stosowanie pozwala taniej, elastyczniej i efektywniej poprawiać warunki ruchu rowerowego i prowadzić go trasami różnego rodzaju i przez różne obszary, a nie tylko osobną ścieżką. Alternatywy dla niej można znaleźć prawie zawsze. Zwłaszcza, jeśli pamiętało się o rowerze i jego specyfice wcześniej, planując budowę lub remont innych elementów infrastruktury drogowej – parkingu, skrzyżowania, kładki, chodnika, a także skwerów czy parków.
DOBRZE: uspokojenie ruchu poprzez zwężenie jezdni z pozostawieniem przepustów dla rowerów. W tle widoczna podniesiona tarcza skrzyżowania (Nieuwveen, Holandia).
DOBRZE: pasy dla rowerów na jezdni – śluza umożliwia wyprzedzenie samochodów oczekujących na światłach i bezpieczny skręt w lewo [zobacz >>>] (De Steeg, Holandia).
DOBRZE: Dzięki śluzie rowerowej rowerzyści są dobrze widoczni i mogą bezpieczniej wykonać skręt w lewo [zobacz >>>] (Hannover, Niemcy).