Historia budowy ZUSOK w Warszawie

1989 r. – rząd Mieczysława Rakowskiego wybiera w konkursie ofert
technologię włoskiej firmy TECNIMONT dla spalarni przy ul. Zabranieckiej w
Warszawie.

28.02.1991 – Zarząd Miasta Warszawy podpisuje kontrakt z
włoskimi spółkami EMIT i TECNIMONT dotyczący podobno korzystnego kredytu na
zakup urządzeń. Pod zastaw kredytu miasto zaoferowało m.in. Pałac Kultury,
część błękitnego wieżowca, obecną siedzibę urzędu Gminy Centrum.

1992 r. – Ekolodzy wygrywają pierwszą rundę. NSA unieważnia
decyzję lokalizacyjną ze względu na brak oceny oddziaływania na środowisko,
wymaganej w przypadku takich inwestycji.

1994 r. – Greenpeace – Włochy na zapytanie Społecznego Instytutu
Ekologicznego o wiarygodność firmy włoskiej faksuje: „Cały sektor gospodarki
odpadami we Włoszech znajduje się pod kontrolą mafii. Utylizacja odpadów
jest równie intratna jak handel narkotykami, jeśli uda się przeprowadzić
tanimi, pozaprawnymi metodami. Przeciwko prezesowi firmy toczy się obecnie
śledztwo.”

16.09.1994 – Ekolodzy wygrywają drugą
rundę. Samorządowe Kolegium Odwoławcze uwzględnia odwołania od ponownie
wydanych decyzji.

16.02.1997 – referendum w sprawie
spalarni

18.06.1997 – przejęcie terenu przez generalnego wykonawcę –
BUDIMEX S.A.

sierpień 1997 – prezydent Aleksander Kwaśniewski przesyła do
prezydenta Warszawy Marcina Święcickiego list, w którym apelujeł o
wstrzymanie budowy spalarni, przy kontynuowaniu budowy innych części zakładu
przy Zabranieckiej.

18.09.1997 – Federacja Zielonych na cały dzień blokuje wjazd na budowę spalarni.

jesień 1997 – Naczelny Sąd Administracyjny wstrzymuje budowę do
czasu rozpatrzenia skargi ekologów. Pod pretekstem prac zabezpieczających
roboty są prowadzone w najlepsze. NSA odrzuca skargę ekologów.

wiosna 1998 – Rada Warszawy przyznaje wykonawcy spalarni
odszkodowanie w wysokości 15 mln zł za rzekomy przestój, spowodowany decyzją
NSA.

maj 1998 – Sąd Apelacyjny przychyla się do wniosku ekologów i
unieważnia referendum, nakazując je powtórzyć

targ.jpg Zuzanna Iskierka
Demonstracja mieszkańców po odwołaniu referendum w sprawie spalarni.

14.06.1998 – miało się odbyć nowe referendum, ale wojewoda
warszawski, Maciej Gielecki (AWS) je odwołał, wykorzystując argumentację
prof. Lecha Falandysza, odbierającą mieszkańcom Targówka możliwość
demokratycznego wpływu na losy swojej gminy.

30.11.1998 – Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska przyznaje,
niezgodnie ze swoimi procedurami, korzystny kredyt
dla spalarni, którego spłata może zostać umorzona.

sierpień 1999 – wydane zostają warunki zabudowy dla nowych filtrów
i stacji przerobu żużli. Ekolodzy wnoszą odwołanie. Do marca 2000 r. nie
otrzymują żadnej odpowiedzi. Jeśli skarżone inwestycje zostały wybudowane,
musiało się to odbyć niezgodnie z prawem, jeśli nie – zakład nie może
uzyskać pozwolenia na eksploatację.

29 marca 2000 – bez uzyskania pozwolenia na eksploatację spalarni
rozpoczął się jej rozruch.